سه برگ یک دفتر
و گفت به مسیری با خود و بی خود رهسپار بودم، شیخ المشایخ از گوشه ای پدیدار شد، درود فرستادیم، فرمود هوا را طراوت ملازم است، آیا روا بود که جوانی با خود یکتا مسیر بسپارد؟ و گفتم یا شیخ، جز این روا نباشد که نه هوا را مزین بزیبایی نبینیم، که ما را تنهایی تک یاوریست همیشگی که داریم.
برگ دوم:
تابعی است روابط انسانی من. تابعی بی هیچ منطقی. تابعی که هر عددی واردش میشود. و هر عددی که وارد میشود کم کم بیشتر و بیشتر میشود تا بجایی میرسد که بتقریب مساوی بی نهایت میشود، بیشترین حد دوستی. و تابع این عدد را درک نمیکند، همچنین دیدگاه طرف مقابل گویا. و نتیجه این میشود که هر وقت به اینجا میرسیم، خروجی بلافاصله صفر میشود و حذف تابع رخ میدهد.
تابع جالب تری هم هست در انضمام این. و در آن، مهم نیست چقدر تلاش کنم، هیچ وقت عدد خارج شده از تابع قبلی، بیشتر نمیشود، تغییر نمیکند و صفر میماند. و جالب است که این تابع کله خر است. اصلا مهم نیست چقدر برای طرف مهم نیست خوب باشد با تو، هر کار که بکنی، نتیجه همان است اما ول کن نیست و تمام وقت و حوصله اش را میگذارد که با آدمها بهتر باشد. و نمیشود. خداوند سپهر بعد از 124000 امین پیامبر، ول کن شد، خاتم را فرستاد که بگوید هرکه هدایت نشد، ببند کفشم. ما که خداوند نیستیم، در نتیجه با همین نتایج بی نظیر هم بی خیال شده ایم. و اینها همه حرف است، این تابع تا ابد هست.
برگ سوم:
بی وزن شعر و آهنگ:
غبار هزار سال نرسیدن بپیکرم
چسبیده مثل گچ، بدیوار حائلم
غم میخورند تمام سلول های بی بصر
خط میخورند تمام نوشته های من
از هر کسی که بپرسم زنده ای هنوز
گوید "فقط جاست فرندی" سکوت محض
گویند که بخوان و سخاوت نداشتم
گویند که بمیر و کماکان نمرده ام
