The Empire of Newverica

در تکیه چارچوب بی ژرف/ مردیست که سایه اش سپید است

The Empire of Newverica

در تکیه چارچوب بی ژرف/ مردیست که سایه اش سپید است

چیز خاصی نیست، یک عمر است که حرف میزنیم و حرف میزنیم. یک گوشه ای میگیریم، دنج و راحت و باز هم حرف میزنیم، هی بحرف زدن ادامه میدهیم تا آخرش بمیریم. چند نفس داریم که هر روز بانحطاط نزدیک ترمان میکند، حیف است که درشان فقط هوا باشد و بی صوت، حیف نیست؟

آخرین مطالب

پیچ و تاب

دوشنبه, ۱۵ تیر ۱۳۹۴، ۰۴:۲۵ ق.ظ

بر سرم میریزد، عین آوار پس از زلزله ای هولناک که مباد تهران به چشم خفته اش لرزه ای ببیند. هواست. دیوار نیست که نچیده ام هنوز. سقف نیست که نساخته ام هنوز. بام نیست، زمین نیست، نه خاک نیست، آب بسته شده بروی چشم ها نیست، خاکستر یک آتش روزی شعله ور نیست. هوا است، باد است که آوار میشود روی سرم. اینها گدازه های مشتعلی ایست بی آتش و آب و خاک، همه اش هواست. همه اش باد است که میریزم روی سرم، که میریزد روی سرم. همه اش را خودم بلند کرده ام. نه که اوج بگیرد برسد به طاق آسمان، که بریزد روی سرم، خراب شود و بعد من بنشینم برایش مرثیه بسرایم و بگویم:"وای، ریخت، ریخت، روی سرم" و درد میکشد آدم وقتی بداند چقدر در مسیر اشتباه قدم برمیدارد هر روز. و زجر میکشد آدم وقتی میداند هر قدمش در مسیری متضاد است، و به جایی نمیرسد بیراهه رفتن و ادامه میدهد. حلقه هایم را تنگ نمیکنم. در ورود به دوایر متضاد لحظه ای مکث نمیکنم و این میشود که آوار لحظات روی سرم آوار میشود.

و جالب اینجاست که خیلی هم روز خوبی بود، خیلی هم خوش گذشت بهم. خیلی هم دلپذیر بود دیدار آدمهای قدیمی، بازدید هر شبانه این روزهای آدمهای جدید، چند قلم رفقایی که به تازگی دارند مهیا میشود. بد نمیگذرد زندگی. یک حقیقت انکار ناپذیر است. ولی من باید ناله ام را بکنم. باید از طرح ضعیف پیشرفت و تدریس سیامک گلشیری بنالم و نئوکلاسیک بودنش را علم کنم پیش ناآگاهان، باید بنشینم از ضعف مافیا قصه ببافم، باید از رانندگی رفیق بسیار قدیمی رد شده ام ایراد بگیرم، باید از وضعیت مدرسه کوفتی ای که المپیاد ادبی ای ندارد حرف بزنم و دست آخر برسم خانه و روراست مثل کف دست بنشینم بغل خودم و از تمام این نالیدن ها بنالم. روحیه مزخرفی است ارثی.

و دلم میخواهد خیلی حرف داشته باشم. خیلی حرف بزنم. کلی درددل کنم، بریزم وسط همه چیز را که ناگهان یادم می آید یک آوار روی سرم خراب شده. آواری از دیواری که آجرهایش را خودم چیده ام. آجرهایی که از مولکولهای اکسیژن و نیتروژن تشکیل شده اند. میخواهم از عدالت و مسئله اخلاق در بستر جامعه حرف بزنم (و هفته بعد احتمالا میزنم، هنوز کامل کسب اطلاعات نکرده ام)، میخواهم از شباهت ساختاری در کتابهای  محمد طلوعی و امیرحسین یزدانبد و حامد حبیبی بگویم (و ماه بعد احتمالا میگویم، هنوز حوصله نکرده ام!)، میخواهم از آخرین روزهای نادرپور بنویسم، میخواهم روی ضعف همشهری داستان مانور بدهم، میخواهم نقدی بر حدیث خداوندی و بندگی داشته باشم، میخواهم از اصلاحات دربرابر اصلاحات، از نسبت علیرضا آذر و مهدی موسوی، از نئوکلاسیک و پست مدرن، از هیبت ترسناک واقعیت، از همه چیز میخواهم بگویم. یک طور استفراغ مانندی با ته مایه خودارضایی روحی. و فعلا خسته ام و مینالم از عین آدم ننالیدن و کذاییت خویشتن. تا برسد وقتی که چیز مفید هم بگویم.

  • م. مجتاز

نظرات  (۳)

خیر، برکت، خرسندی، سلامت، خوشبختی و سعادت دنیا و آخرت، توشه شب قدرتان باد.

پاسخ:
بعله...
  • مشکات فرمانی
  • و این گونه نوشتن نیست حرکتی خواهد بود مجاور و هم راستای نرسیدن بدان خواستن ها...
    پاسخ:
    بعله، حق با شماست مسلماً!
  • مشکات فرمانی
  • نیست با نیز تعویض شود لطفا

    ارسال نظر

    ارسال نظر آزاد است، اما اگر قبلا در بیان ثبت نام کرده اید می توانید ابتدا وارد شوید.
    شما میتوانید از این تگهای html استفاده کنید:
    <b> یا <strong>، <em> یا <i>، <u>، <strike> یا <s>، <sup>، <sub>، <blockquote>، <code>، <pre>، <hr>، <br>، <p>، <a href="" title="">، <span style="">، <div align="">
    تجدید کد امنیتی